ดารา...มหาสมุทร

ถามอะไรหน่อยสิ เสียงเรียบรื่นเอ่ย ร่างสูงใหญ่คล้ายน้องชายลุกขึ้นช้าๆ นางเป็นใคร ทำไมท่านถึงดูห่วงใยนางนัก

เงียบกันไปอึดใจ นัยน์ตาสีฟ้าหลุบต่ำมองร่างบอบบางในวงแขน บัดนี้ร่างกายของนางเปลือยเปล่า ขาวโพลนอยู่ภายใต้ผ้าห่มหนาๆ ใบหน้าอิงซบลงที่อกกว้าง ไหล่มนโผล่พ้นผ้าห่ม มองเห็นรอยฟันที่เขาจงใจทิ้งไว้เมื่อสองคืนก่อน และสัมผัสเหนอะชื้นช้ำเลือดช้ำหนองที่แผ่นหลังบาง

เล็กซ์...ทำให้แผลพวกนี้หายไปได้มั้ย ทำให้มันหายไปทั้งแผลเก่า แผลใหม่ อย่าให้เหลือแม้แต่รอยแผลเป็น ทำได้มั้ย

หากนางสำคัญขนาดนั้น...แล้วทำร้ายนางทำไม ไปซ้ำเติมคนที่บาดเจ็บทำไม รู้มั้ยว่าถ้าฟอคซ์ไปตามข้าช้ากว่านี้ อีกนิดเดียว...นางจะตาย คำว่า ตาย ท่านเข้าใจความหมายของมันดีใช่มั้ย

คนพูดยืนอยู่หลังม่าน แต่กลับสามารถส่งวาจาทะลุทะลวงไปถึงใจคนฟัง

ข้าไม่ได้ตั้งใจ

นั่นเรียกได้ว่าคำสารภาพบาป หรือเป็นการขอโทษทางอ้อมได้รึเปล่านะ เล็กซ์ยังกล่าวอย่างใจเย็น

เขาและฟอคซ์ต่างกันโดยสิ้นเชิงด้านนิสัย แต่ด้านความคิดมักจะลงรอยกันเสมอ

ข้าเกลียดความใจเย็น แต่วาจาเชือดเฉือนของเจ้า รู้ตัวมั้ย นาซาเอ่ยเสียงเบาๆ

แล้วตกลงนางเป็นอะไรกับท่าน ของเล่นชิ้นใหม่งั้นเหรอ เล็กซ์เดินแหวกม่านเข้ามา

ชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ แต่ใบหน้ากลับอ่อนเยาว์ สะอาดสะอ้าน จะเรียกรูปงามก็ไม่ผิดนัก นัยน์ตาสีเขียวนิ่งสงบลอบมองใบหน้าของหญิงสาวในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

ห้ามจ้องมาก จะรักษาก็เร็วๆเข้า นาซากอดร่างบอบบางแน่นขึ้น ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดจนถึงคอคนป่วยที่ยังไม่ได้สติ ใช้สายตาคาดโทษมองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง

หวงเหรอ เล็กซ์ก้มลงมองใบหน้างามใกล้ๆ

ของเล่นชิ้นใหม่ ยังไม่เบื่อ นาซาไม่เคยตอบตรงคำถามซักครั้งเดียว

หึ...ระวังเถอะ ระวังว่าซักวันจะมีคนมาแย่งไปจากมือ